22.05.2017

Deli Kuaförün Asistanı 3

  Kuaförde temponun yoğun olduğu bir akşamüstü ne hikmetse Salvador Dali kılıklı patronum "beni kendisinin eve bırakacağını söyleyerek, Kavgacı'ya söyle boşuna seni almaya gelmesin" diye tembihledi.  Her ne kadar geçiştirmek için tamam desem de kararsız kaldım. Arkamı döndüğümde Fön çekmekte olan patronun akrabası Armi'nin "ne oluyor anlamında" göz kırptığını gördüm. Yanına gidip elindeki fönü tutarak durumu söyledim. Kendisiyle ilk kez bu kadar yakın olmuştum. Ve o çok hızlı konuştuğu için ne dediğini anlamakta zorlandığım halde tamam dedim. Sanırım Kavgacı'yı ara bi yere gitmesin beklesin filan diyordu. Saat 23:00 gösterdiğinde artık dayanamayıp dükkanın kaçta kapandığını sormak üzere yanına gittiğimde, "Sen gidebilirsin artık" dedi!

  Böyle insanlara hakaretin kralını da etsem yetinemiyorum. Hatta en çok hangisi yakışırdı bulamıyorum. Ve sessizce salak gibi sırıtarak çekip gidiyorum. Allah böylelerini başlı başına hakaret olarak yaratmış gibi zaten. Uzun ile geçen bi konuşmamızda, asıl salon sahibinin bu adamın ölen karısının olduğunu söylemişti.  Meğer ikinci hamileliğinde eşinin onu aldattığını kredi kartına gelen borçta mücevher aldığını ancak o takıların kendisine değilde başkasına aldığını öğrenmiş.  Üstelik başkasıyla ilişkisi olduğunu açıkça herkes görmüş de. Bir dedikodudan ibaret değil yani. Ve bir gün maleseff hamileliğinde üzüntüden beyin kanaması geçirerek bebeğiyle birlikte ölmüş.
  "Ama siz olmasanız bu adam burayı işletemez aç kalır?"
 " Biz hala ablamız için buradayız, üzerimizde ki emeği çok büyük. Bizleri o yetiştirdi"
Gene de söyledikleri anlamsız gelmişti ve gerçekten böyle bir adamı sevmiş mi diye sormuş bulundum. Dükkanın çeşitli yerlerinde bulunan resimlerine bakıp nasıl güzel bir kadın olduğunu düşünerek sormuştum bunu. 
  "Evet her zaman ne olursa olsun eşine saygı duymamızı isterdi. Çok çalışırdı, mesleğinde o kadar başarılıydı ki... kocasının hiç hakkı yoktur üzerinde." Neyse... dedi içlenerek sustu ve devam etti. "Tilki, Armi, Müdür hatta Kafes dövüşcüsü var ya hepsinin derdi bu dükkana sahip olmak. Eninde sonunda bu dükkan birine kalacak o kişide Tilki olur. "
"Neden Tilki?"
"Ne Patron ne müdür hiç birinin önemi yok, her şey ondan soruluyor. En son kararları hep o veriyor. Akademi kurma hayali var, bizim içinde daha iyi olur."
"Bence Armi alır. Teyzesi sonuçta neden başkasına bıraksın ki?" 

  Düşünerek ara sokağın hemen girişinde bulunan dükkandan çıktığım gibi bankanın önünde dikilip caddeden gelip geçen insanlara bir süre baktım. Herkes eve yetişmenin telaşında ve şehir içi otobüsleri harıl harıl çalışıyordu.  O vakitte onlardan birine binme k istemiyordum. Çünkü indiğim yerden eve doğru karanlıkta epey bir yürümem gerekecekti. Bu yüzden telefonumda kontür olmadığı için  markete girdim. Yoğun olduğunu görünce biraz beklemeyi düşündüğüm sırada, kafes dövüşçüsünün gazetelerin bulunduğu rafın yanında oturduğunu gördüm. Her zaman ki gibi kartal bakışlarıyla kafasını hafifçe bana döndürerek baktı. Bu adamın benimle zoru ne yahu? diye içimden geçiriyordum ki, başını hafifçe “neden buradasın” manasında salladı, “gitmemi istedi” dedim.
 Tek kelime etmeden ellerini dizlerine vurarak hızla ayağa kalkıp dükkana doğru yöneldiğinde ben Kavgacı’yı aramak üzere markete girdim. Sokakta kaldığımı söylediğimde uzakta olduğunu belirterek, aynı yerden ayrılmama 10 dk içinde orada olacağını söyledikten 5 dk. sonra karşı yolda belirdi. 

   Evin önüne varmaya yakın motordan indiğimde babamın tam 28 kez aradığını görünce panikle telefonu Kavgacı’ya vererek eve doğru koşmaya başladım.

  Eve girer girmez önce banyoya sonra mutfağa yöneldiğimde tezgahın üstünde koca bi tencere mantı gördüğümü hatırlıyorum da, “hem de patatesli aman Allahım!” diyerek tencereyle birlikte yemek masasına oturup hayvan gibi yedikten sonra gözüm açılmış olacak ki, evde kimsenin olmadığını fark ettim! “Hadi abimi sktir et! Babam zaten yok da, eee annem nerde? Anne! Anneeeee!” Balkona çıkarak yeni gelen komşuların camına baktım ışıklar yanmıyordu. Evde kimse olmadığına göre annem orada değil diye düşünerek Efe diye seslendim. Cevap verircesine “aıvv” diye ses çıkardı. Cevap veremeyeceğini bildiğim halde “annem nerede?” diye sordum, “anieee” diye ses çıkarttı bu kez. Sağ ol Efe çok yardımcı oldun. Kesinlikle nereye gittiğini biliyor ama hayvanda suç yok ki dili uzun. 
  Tekrar mutfağa döndüğümde rafta annemin telefonunu unutmuş olduğunu görüp bilinçsizce elime aldım ve ekrandaki polisten gelen mesajı görünce açtım. Oha! Kim ben mi kayıpmışım? “Tılsım Yılmaz” Ne? Yok lan valla ben evdeyim. Cevap atsam iletilir mi ki diye tabii düşünmedim değil ama o sırada abim aradı. Ses ise annemindi, sanırım suçluyum ve bu yüzden hemen carladım.

“Anne sen neredesin ya bir satir seni arıyorum evde! İnsan giderken haber etmez mi hiç?!” İşte bu durumu da böyle atlattım. Fakat annem öyle bir carlıyordu ki birilerine tıpkı benim gibi! 
 “Tılsım evde geri zekalı, ne kaçması iftira atma kızıma! Hep senin oyunun bu dimi?! Birde utanmadan polise haber veriyor ya, durun ağzına iki tane çakayım şunun!" diyordu.  İşte bu, çak iki tane ağzının üzerine diye tezavrat yaparken, inanmam diyerek telefonu birinin kaptığını duydum. Bu kez karşımda ki deli patronuydu.

“Tılsım kızım kafana göre bu saatte nereye gittin?”

“Ne diyorsun sen be yalancı, uğraşma benimle” diyerek karşılık verirken abim telefonu aldı tamam biz geliyoruz bir şey yok diyerek kapatmak üzereyken, ben hala arkadan gelen seslere kulak veriyordum.

  Patronun “senin kızın kafayı yemiş, aklını kaçırmış bu bi hastaneye götürün benim evde hasta kızın bekliyor birde onunla mı uğraşacağım” dediğini duydum. Yalancı senin kızın partiye gitmedi mi diye bağırıyordum bu kez.  O telefon kapandığında içime derin bi huzur kapladı lakin artık işsiz olduğumu ve Kavgacı’nın da sesinin de arkadan geldiğini hatırladım!


  20 dakika sonra geldiklerinde abim hiç bir şey olmamış ilgisizliği ile odasına girerken, annem “bu kadar deliyi bi arada nerden buldun” derken yüzü gülüyordu. 
  
   Eyvah dedim yine başa döndük galiba! Eee ne oldu ki de? “Allah var yani, sen öyle diyince içime sinmedi abini çağırdım. Hem sana üst baş alırız vesilesiyle geldim çalıştığın yere sordum amacım seni almaktı ama o deli çıktı bende onu arıyorum habersiz çekmiş gitmiş dedi. İhtimal veremedim, sen getirmeyecek miydin onu derken baktım bunun rengi attı, anladım yalan söylüyor. Biraz üsteleyince de, Kavgacı ile kaçtılar dedi. Sanki ben kızımın ne yaptığını bilmiyorum, orada tepem attı işte. Hemen içeridekiler araya girdi Kavgacı’yı aradı oda geldi derken, abin bi yandan falan ortalık karıştı.” Derken sonunda şerefsiz diye söylenerek üzerini değiştirmek üzere yatak odasına geçti ve sordu. Senin telefonun nerede? neden bakmadın? Baban delirdi, arada bi anlatayım durumu şimdi kalkıp gelir boşu boşuna gelmesin taa oradan buraya kadar. 

   “Aaa telefonumu dükkanda unuttum! Mülteci kampında… Ay çay ocağında yani, su borularının arasına sıkıştırmıştım” dedim. Iykk ya! hiç yalan kıvıramıyorum aslında. İtiraf ediyorum Uzun hep telefonunu oraya sokardı. İnandırıcı olsun diye bende ondan esinlenerek söylemiştim. Tamam o zaman ağabeyine söyleyelim hemen gidip alsın diyince de, ha yok dükkan kapanmıştır yarın ben hallederim dedim ve yüzüme dönüp ters ters baktı. Daha oraya gitmeyeceksin dimi? “Gitmeyeceğim tabii de… “ artık çaresiz “Kavgacı’ya söylerim o halleder, getirir herhalde” dedim. Bu vesileyle de artık ailem bir sevğilim olduğunu biliyordu, bakalım durumu babama nasıl açıklayacaktım..
-Anılarım Bomboş yayınından^^

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Vaktinizi ayırıp okuduğunuz için teşekkürler. Yorum bırakmayı unutmayın ... ^.^